Waterberg Plateau

Waterberg Plateau

Over gisteren niet echt een verslag geschreven. We zijn door Etosha naar ons volgende kamp gereden. Dat lag net buiten de hekken van Etosha. Een mooi kamp met een heerlijk zwembad en mooie campsite plaatsen. We stonden op duiker. Duiker is de naam van een klein hertje. Wederoom mooi aangelegd met eigen toilet en douche. Hier hadden we voor het eerst WIFI. Vandaar dat we daar al onze gemaakte verslagen konden posten.
Een heerlijk zwembad met bediening op het terras. We hebben voor de avond het restaurant gereserveerd en daarna een gamedrive door het eigen gebied van dit resort. We hebben heerlijk gegeten, het was een vast menu met alleen de keus van vlees en vis. Daarna werden we opgehaald voor de drive in het donker met een jeep en gids. Na een bushbaby gezien te hebben gingen we na wilde drive op zoek naar leeuwen. En gevonden. Prachtig om 2 leeuwen door de nacht te zien sluipen.
Vannacht lekker geslapen en op weg naar het Waterberg Plateau. We hebben ervoor gekozen om de asfalt weg te nemen. Deze weg was 50 km langer maar dan rijden we over asfalt en niet over gravel. Dat gravelrijden is goed te doen maar je rijdt langzamer en het veroorzaakt heel veel stof. Want alles is hier gortdroog. We merken het zelf ook aan onze haren, huid, ogen en neus. Alles is uitgedroogd. En niet te praten over onze voeten. Die zien er echt niet uit. Schoon worden ze hier nooit. Zodra je bent wezen douchen loop je al weer door het zand en stof. Maar goed, dat komt wel weer goed als we terug zijn in Johannesburg.

Ook na onze banden te hebben opgepompt met een kleine compressor( de banden moet je iets laten leeglopen als je op gravel rijdt) op weg. Een afstand van over de 350 km te gaan. Onderweg boodschappen gedaan voor de laatste avond en ontbijt hier in Namibie. Dit was trouwens een zeer moderne supermarkt. Alleen bij de kassa hadden we ook een pak met 6 pakjes zakdoekjes. De cassiere zegt tegen ons dat dat pak 200 Namibische dollars kost. Dat is 14 euro. Een beetje overdreven voor een pak kleenex. Zij gaat het nog controleren. Maar het is echt zo duur. Laten liggen dus!
En wij rijden, totdat er een politieagent ons tot stoppen gebaarde. GJ en Mieke reden voorop. Goedemiddag how are you? Dat is altijd de begin vraag. Wel hij moest GJ zijn rijbewijs zien. Gj uit de auto en de agent vroeg hem of hij de snelheidsborden had gezien. En jawel, die hadden we heel goed gezien eerst een bord van 100 en 3 meter erachter een bord met 80. Dus onze snelheid was volgens de borden goed. Maar oom agent vond dat we te hard hadden gereden. O jee, wat nu. Gj ging in discussie. Laat maar zien dan dat we te hard reden. Maar op de lasergun terplaaatse kon hij het niet terug kijken. En waar is je collega? Hij moet maar bewijzen dat we te hard reden. Daar kwam de collega uit de bosjes, nog zijn broek dichtritsend. Vreemde situatie!!!! Maar onze agent kreeg het toch een beetje benauwd, hij ging op een andere tour. Waar kwamen we vandaan? Uit Holland. O, ligt dat in Europa vroeg hij? Het bleek toen dat ze een briefje van 100 euro hadden. Dat wilde ze met ons wisselen voor namibische dollars. Helaas zoveel hadden we niet op zak. Waarschijnlijk hadden ze die aan andere toeristen afhandig gemaakt, door ook deze aan te houden en te zeggen dat ze een bekeuring kregen. Ze wisten duidelijk niet de waarde van dat briefje van 100 Euro. Ga er mee naar de bank gaven we als advies. Al met al mochten we doorrijden, maar het blijft een vreemde zaak. We zitten nu boven op het waterberg plateau. Weer midden in de bergen. Het is nu rond half 5 dan wordt het wat minder warm en komt er en windje opzetten. Heerlijk verkoelend. Zodadelijk mischien nog even zwemmen en een stukje wandelen. Ze hebben hier speciale wandelroutes. Er moeten nog wel wat foto’s gemaakt worden van de omgeving. Die is namelijk erg mooi. Hoog en ruig.
Goed ondertussen hebben we de wandeling achterde rug. Het pad wat langs een uitkijkpunt ging wat over de savanne uitkeek. Hier werd in 1904 de Herero( = volksstam) vernietigend verslagen. Tegen 1500 duitse soldaten met 30 kanonnen en een tiental machinegeweren maakten zelfs enkele tienduizenden Herero geen kans, de Duitsers maakten geen krijgsgevangenen. Het pad begon vrij eenvoudig, maar dat ging al snel over in stenen en stenen werden rotsen. Het werd dus een heel geklim en geklauter. Dat wandelingetje van ongeveer 20 minuten werd dik een uur. Wel leuk maar iets zwaarder dan we gedacht hadden.

Even voor de insiders onder ons. Dick is aan de wijn!!! En dan niet een glaasje om te proeven, nee samen met GJ worden er hele liters verzwolgen. Ze hebben duidelijk wel hun voorkeur. Corine en Mieke drinken af en toe een glaasje mee. Heel af en toe komt er nog een biertje uit de koelkast maar de wijn gaat hard. En dan nog iets. Dick heeft een verborgen talent ontdekt. Het fototoestel, geef hem een toestel in handen en hij maakt de mooiste foto’s.